دل نوشته

دوستان همنوعم !

در این لحظه به خدای یکتا قسم می خورم که تا کنون سعی کردم تا در همه ی مکان ها و زمان هایی که حضور می یابم ، به فکر طی کردن روند و روال حقیقی نظام خلقت در روابط و مناسبات خود با عالم و آدم باشم ، به طوری که روند * کشف ، درک ، طراحی ، اجرا ، اصلاح و ارتقا را در تمامی امور و جوانب زندگی را سرلوحه ی تعهدات وجودیم قرار داده ام و در ارتباط با دیگر انسان ها ، از هر طریقی و روشی ، حتی با مشابه سازی و تقلید و اجرای منش و رویکرد و عملکرد دیگران و لو با بدتر شدن خودم از نظر مردم ،اندک امکان تغییر و اصلاح را و لو در یک لحظه در آنها ببینم و چند روز پیش با خواندن مصاحبه ی خانم نایله یوسفی ( نویسنده ی ایرانی مقیم کشور امارات ) و شنیدن و خواندن رنج هایی که از اطرافیانش کشیده ، فهمیدم که وقتی خودم به لطف خدا پروسه پیشرفت را طی می کنم ، دیگر چه فراخوان و درخواست و پیشنهاد ایمیل و نظری بدهم تا برای دیگران شناخته و فهمیده شوم یا اینکه از وجودم استفاده شود نه سو استفاده و الا به قول خانم نایله یوسفی ، وقتی آدم بتواند از رنج هایش بفهمد ، دیگر کارها و امورش روبه جلو می رود و نیازی به معرفی خود و یا دادن پیسشنهاد همکاری و پشتیبانی به سایر انسان ها معنی و کاربردی ندارد ، چون انسان فهمیده به معنای حقیقی اش ،راه خود را و آدم هایی را که باید می یابد و روبه جلو حرکت می کند و ..........